Ayrılık

Dünyaya gözlerimizi açtığımızdan beri en hayati ihtiyaçlarımızdan biri bağlanmak, yakın ilişkiler kurmaktır. Eğer çocukluk dönemimizde yeterince iyi bir bakım alma şansımız olduysa bu dönemde edindiğimiz güven verici deneyimler yetişkinlik dönemimizde kuracağımız yakın ilişkilerde de yankı bulur. 

Yetişkinlikte başladığımız romantik ilişkiler yolunda gitmemeye başladığında, bildiğimiz yollardan ilişkiyi onarmaya çalışırız. Zaman zaman ilişki tekrar rayına oturabilirken kimi zaman da, isteyerek ya da istemeyerek ilişkiye veda etmek zorunda kalabiliriz. 

Ayrılık hiç şüphesiz hepimiz için çok acı verici bir deneyimdir. Ancak her deneyim çocukluğumuzda karşılaştıklarımızla bağlantılı olarak kendi içinde özgül içsel süreçleri harekete geçirir. Kimimiz ayrılık döneminde 'hissizlik' yaşarken, kimimiz bu dönemde duygularımızı daha yoğun ve başa çıkılamayacak gibi algılayabilir, kendimizi istemediğimiz(kendimize ya da eski partnerimize zarar veren) davranışları gerçekleştirirken bulabiliriz. İnsan olmaya dair bu evrensel deneyimden geçerken psikoterapiye başvurmak, yoğun duygusal tepkilerimizi ya da tepkisizliğimizi anlayabilmek, ifade edebilmek, yaşanılanların değerlendirmesini yapabilmek, deneyimimizden bir şeyler öğrenebilmek adına bize oldukça yardımcı olabilir.